نور سبز

من آدم‌های متعهد را بیشتر از ادبیات متعهد دوست دارم

در فضای پهناور نه پیش هست و نه پس؛
راهِ پرنده، شرق و غرب را ازمیان برمی‌‌‌‌دارد.

تو چه دانی که پس هر نگه ساده‌ی من
چه جنونی ، چه نیازی ، چه غمی‌ست؟
یا نگاه تو ، که پر عصمت و ناز
بر من افتد ، چه عذاب و ستمی‌ست؟

سبوی سبزه‌پوش
در قابِ پنجره ــ
آه
چنان از او دورم
که گویی جز نقشِ بی‌جانی نیست.
و کلامی‌مهربان
در نخستین دیدارِ هکر نستی ــ
فغان
که در پسِ پاسخ و لبخند
دلِ خندانی نیست.

گروهی از جانوران شب بیدارند. بعضی شان در جاهای تاریک زندگی می‌کنند فقط، و دسته‌‌‌ای در مکان‌های مرطوب. اما من از انواع مشترک آن‌ها مشتق شده ام، احتمالا منحصر به فرد، که سیگار هم می‌کشد و اگر روزگار بگذارد شعر هم می‌گوید...

با رنج بسیار، با یک بند انگشت پیشرفت در سال،
در دل صخره نقبی می‌زنم. هزاران هزار سال
دندان‌هایم را فرسوده‌ام و ناخن‌هایم را شکسته‌ام
تا به‌سوی دیگر رسم، به نور، به هوای آزاد
و آزادی. و اکنون که دست‌هایم خونریز است و دندان‌هایم
در لثه‌هایم می‌لرزند، در گودالی چاک‌چاک از تشنگی و غبار،
از کار دست می‌کشم و به کار خویشتن می‌نگرم: من نیمه‌ی دوم زندگی‌ام را
در شکستن سنگ‌ها، نفوذ در دیوارها، فروشکستن درها
و کنار زدن موانعی گذرانده‌ام که در نیمه‌ی اول زندگی
به‌دست خود میان خویشتن و نور نهاده‌ام.

عبدالله:
نه ارباب. برای من پارو زدن آسان‌تر است. وقتی پارو می‌زنم فکرها ولم می‌کنند ارباب.

آهو نمیشوی به این جست و خیز گوسفند! آئین چراغ خاموشی نیست، قربانی خوف مرگ ندارد، مقدر است. بیهوده پروار شدی، کمتر چریده بودی بیشتر می‌ماندی، چه پاکیزه است کفنت، این پوستین سفید حنابسته ، قربانی، عید قربان مبارک، دلم سخت گرفته، دریغ از یه گوش مطمئن، به تو اعتماد میکنم همصحبت…

كنارِ جهانِ مهربان(نا مهربان)
به مورمورِ اغواگرِ بِركه می‌نگرم،
چشم بر هم‌ می‌نهم
و برانگیخته از بلوغی رخوتناك
به دعوتِ مقاومت‌ ناپذیرِ آب
محتاطانه
به سایه‌ی سوزانِ اندام‌اش
انگشت فرو می‌برم.